Een tijd van komen en een tijd van gaan

Hier ben ik weer, voor de laatste keer... IK BEN THUIS! Mijn buitenlandse stage zit erop en wat ís het snel gegaan! Een achtbaan van emoties, ontwikkelingen op verschillende gebieden en héél veel mooie herinneringen rijker. Ik weet niet waar ik moet beginnen en kan alleen maar vol blijheid terugkijken op de geweldige tijd die ik op Curaçao heb gehad. Van begin tot eind heb ik moodswings gehad. Het ene moment genoot ik van iedere seconde en het andere moment wilde ik niets liever dan op het vliegtuig naar huis stappen. Toen het eenmaal tijd was om te vertrekken, heb ik wat traantjes moeten laten. Afscheid nemen van een periode in mijn leven die nooit meer terug zal komen. Uit de kamer lopen waar ik de laatste maanden heel veel tijd heb doorgebracht, wetende dat ik er niet meer zal komen. Ook afscheid nemen van de mensen die ik op Curaçao heb leren kennen. Mijn lieve huisgenoten waar ik inmiddels echt een vriendschap mee opgebouwd heb en waarvan ik hoop dat we in Nederland contact zullen houden. Ik twijfel hier niet aan hoor! 

De laatste twee dagen op het eiland hadden we best wel volgepland en ze gingen dan ook heel erg snel voorbij. Dinsdag ben ik met Silke nog lekker gaan lunchen bij Zest. We hebben nog even lekker gekletst over de afgelopen maanden en zijn allebei zo blij dat we deze ervaring samen hebben kunnen delen. Het was echt super fijn om iemand uit mijn kleine cirkel van thuis, zo dichtbij te hebben. Het is ook fijn dat we precies weten hoe het leven daar was en ik weet zeker dat we hier de komende jaren nog over zullen napraten samen! Dinsdagavond zijn Han, Juul en ik samen met Jan en Veer uit wezen eten bij de Heeren @sea. Deze laatste avond hebben we lekker zitten kletsen met een heerlijk wijntje erbij. Op een gegeven moment kwam de ober aan met een toetje en een vuurwerkje. Jan en Veer hadden dit speicaal voor ons geregeld, zo lief! Ik hoefde Han maar aan te kijken en de tranen sprongen in onze ogen. En alsof we nog niet emo genoeg waren, riepen Jan en Veer ons toen we thuis kwamen naar een van onze slaapkamers. Ze hadden nog een verrassing! Samen hadden ze een ontzettend lief stukje voor ons geschreven dat ze aan ons voor hebben gelezen. Huilen, huilen, huilen... zelfs Juul! Hierna zaten we even buiten en kregen we ook nog een cadeautje namens het hele huis. Echt super leuk en lief van ze! 

Woensdag was het dan de laatste keer dat ik wakker werd op de Grebbelinieweg in ons "krotje" van een studentenhuis. In totaal heb ik denk ik 4 uur geslapen... er ging een hoop door m'n hoofd heen! Vroeg in de ochtend hebben we doei gezegd tegen Vera, want zij moest naar stage. Het was moeilijk om afscheid te nemen! We hebben elkaar een dikke knuffel gegeven en toen hebben wij Vera uitgezwaaid naar stage. Een paar uur later zijn we wezen ontbijten bij number 10. Omdat ik in mijn hoofd al veel te veel bezig was met de vliegreis die eraan zat te komen, heb ik niet veel gegeten. Eenmaal terug thuis, hadden we nog een uurtje om te douchen en de laatste spulletjes in te pakken. Ondertussen kwamen alle huisgenoten thuis. Speciaal voor ons kwam iedereen nog even gedag zeggen, zo lief! Ik ga ze echt heel erg missen. Ondanks dat het af en toe een enorme zooi was thuis en we vooral de laatste weken echt een "huis" werden, heb ik een goede band opgebouwd met ze. Hopelijk kunnen we ooit nog een reünie houden! Toen was het moment daar om te gaan. Onze taxi stond voor de deur en de koffers werden ingeladen. Silke en Janne reden achter ons aan naar het vliegveld, de jongens zwaaiden ons uit bij ons huisje. 

Onderweg naar Hato ging er van alles door mijn hoofd. "Hier rijden we nu voor de laatste keer", "wat ging de tijd snel", "ik ga dit weertje en de relaxte sfeer missen" en nog veeel meer! Het moment van écht vertrekken was daar. Doei zeggen tegen Silke en Janne was moeilijk, maar we weten allemaal dat we elkaar snel weer gaan zien. Op Hato verliep alles soepel. Niet zo snel natuurlijk, maar dat waren we inmiddels gewend. Onze laatste guldens hebben we uitgegeven aan een broodje kroket en na een half uurtje zitten konden we het vliegtuig in. We hadden echt geen zin om weer zo lang te vliegen hoor, zoals Juul altijd zei: "taaie boterham".  In de lucht gingen de eerste paar uur heeeel langzaam. Ik kon niet in slaap komen en kwam ook niet door mijn serie heen. Eenmaal over de helft kon het aftellen beginnen en voor we het wisten stonden we weer veilig op Nederlandse bodem. 1,5 uur nadat we waren geland, kwamen we dan ein-de-lijk door de deuren van de aankomsthal. Wat een ontvangst! Papa en mama gaf en ik een dikke knuffel en tussen hen door zag ik opa staan. Met dikke tranen stond hij me op te wachten en wat was het fijn om hem weer te zien. Met zijn vingers voelde hij aan mijn wangen, alsof ik niet echt was... zo schattig. Toen heb ik Milan na 2,5 maand weer gedag kunnen zeggen en daarna werd ik óók nog verrast door mijn twee liefste vriendinnen Myrthe en Tessa die om het hoekje stonden. Zó fijn. Aan de ene kant was ik blij om mijn familie en vrienden weer te zien, maar aan de andere kant moest ik nu doei zeggen tegen Han en Juul. Wat wil ik deze meiden bedanken voor de fijne tijd die we samen hebben gehad. Zonder hen waren de afgelopen maanden niet zó leuk geweest! 

Op de terugweg naar huis zijn we natuuuurlijk gelijk naar Rianne en Maarten gereden. Het was heel fijn om Rianne weer te zien en je kan je voorstellen dat het best emotioneel was. Ik was weer thuis en Rianne zit nog steeds vol hormonen ;). Ik heb mijn lieve kleine nichtje Rosa kunnen ontmoeten! Niet omdat het familie is, maar wat is ze mooi en schattig!! Na een half uurtje te hebben geknuffeld zijn we richting Mook gereden. Alles is natuurlijk hetzelfde gebleven en toen ik thuis binnen liep, leek het oprecht alsof ik een weekje op vakantie was geweest. Vrijdagavond zijn vrienden en familie gezellig op bezoek geweest voor een welkom-thuis feestje. Het was heel erg fijn om iedereen weer te zien en gezellig om met iedereen te kletsen. 

Ik heb het al een paar keer benoemd, maar wat heb ik het geweldig gehad. Het liefst zou ik morgen weer terug vliegen... Ik ben trots op mezelf dat ik dit avontuur ben aangegaan en er zo van heb kunnen genieten. Deze ervaring neem ik voor altijd met me mee en ik kan alleen maar heel blij en fijn terugkijken op deze fantastische periode in mijn leven! 

Jullie wil ik bedanken voor het lezen van mijn verhalen. Wie weet tot de volgende keer, want ik wil zeker weten nog wat reizen gaan maken! 

Veel liefs, 

Kim